Wat is tweetaligheid? Het belang van het spreken van talen

Het is gemakkelijk om te erkennen dat het fenomeen dat titel geeft aan deze tekst in zwang is. Tegenwoordig praten we niet over enig soort tweetaligheid, duidelijk. 

Van de kleine prehistorische stammen die, juist vanwege hun kleine omvang, met de buren moesten worden begrepen om te onderhandelen, zelfs bijvoorbeeld de Koers Uit het oude Griekenland is het vermogen om verschillende talen te spreken altijd aanwezig geweest en is een onvervreemdbaar kenmerk geweest van de meest primitieve samenlevingen.

Wat is tweetaligheid?

Het tweetaligheid dat we vandaag leven, is dat van een massaal geglobaliseerde wereld, met een duidelijk heersende openhartige taal (Engels) en minderheidstalen, maar dat in meer of mindere mate aan iedereen wordt blootgesteld. De mogelijkheid om vandaag tweetalig te zijn, betekent de virtuele mogelijkheid om elke taal te kennen die nu ergens op de planeet bestaat. 

En dit alles omdat, op een bepaald moment in de menselijke evolutie, de hersenen zo complex en vormbaar werden dat het in staat was om de basis te leggen voor een taalsysteem, al zijn mogelijke varianten en het vermogen om ze te leren. Hoe leg je dit uit?

A priori, bijna alle tweetalige definities begrijpen dat er bij tweetalige mensen een moeder of dominante tong is, en een tweede taal (minder rigoureus spreken, kan worden begrepen dat het ook kan gebeuren wanneer er meer dan één "secundaire" taal is, of om te praten over meertaligheid), en het is zeer zeldzaam dat dit hiërarchische onderscheid tussen talen duidelijk is, gewoon blijven in de definitie van tweetaligheid als het vermogen om twee talen te domineren. Ambalisuele of evenwichtsmensen zijn praktisch niet -bestaand. Daarom zal in de overgrote meerderheid van de gevallen de tweetalige persoon een Moedertaal (L1) en ten minste één Secundaire taal (L2).

We hebben echter nog geen volledige definitie aangeboden. Dat komt omdat de conceptualisatie van tweetaligheid een controversieel probleem is. Net zoals sommige auteurs kunnen verdedigen dat het alleen plaatsvindt wanneer een persoon de grammaticale structuren van L1 en L2 beheert, zijn er ook tweetalige definities zoals het vermogen om minimale competentie te bezitten in spraak, begrip, lezen en schrijven van een andere taal dan de moeders kant.

Soorten tweetaligheid

Het is nuttig om het onderscheid tussen te weten Additief tweetalig En Uittreksel tweetaligheid. 

Deze classificatie reageert op de gevallen waarin de ene taal de andere (de eerste categorie) aanvult en die waarin de ene taal de andere heeft vervangen. Dit vervangingsmechanisme zou worden verklaard uit gewoonten, gebruiken en contexten gekoppeld aan het gebruik van talen die dezelfde persoon domineert, in plaats van van gemeenschappelijke biologische structuren bij alle mensen. Als een taal meer wordt gewaardeerd dan een andere, heeft deze meer prestige, deze is meer gehoord of heeft gewoon geen communicatieve situaties waarin een van de talen kan worden gebruikt, het domein van een van de talen zal eindigen. Dit proces wordt niet verklaard, daarom vanwege neuropsychologische basen, maar het bestaat ook.

Een ander belangrijk onderscheid is dat van gelijktijdig tweetaligheid En Opeenvolgende tweetaligheid. 

De eerste is het resultaat van blootstelling aan verschillende talen voor zeer vroege stadia van groei, zelfs in de pre-linguïstische stadia van de eerste maanden van het leven. In het tweede wordt een taal geleerd wanneer er al een goed ingestelde primaire taal is. Dit zijn constructen gemaakt om de verschillen in het domein van L1 over L2 te verklaren, deze zijn duidelijker in gevallen van opeenvolgende tweetaligheid.

De ontwikkeling van tweetaligheid

Het kant tussen de primaire en secundaire taal wordt uitgevoerd van de eerste tentoonstellingen tot spraak. Het eerste dat zich voordoet, is een fonologie Doordrenkt: Dat wil zeggen een fonologie die een vrijwel gelijk foneemrepertoire in beide talen gebruikt. Dan zou de parallelle ontwikkeling worden gegeven in termen van fonetiek, morfologie en syntaxis, en ten slotte het bewustzijn van tweetalig vermogen (en daarom het vermogen om opzettelijk te vertalen).

In latere stadia, het leren van het contextuele gebruik van verschillende talen, is de taal gerelateerd aan attitudes, affecties, specifieke situaties, enz. onbewust. Dat wil zeggen, het wordt een contextueel hulpmiddel. Daarom spreken sommige mensen bijvoorbeeld altijd in de Catala in academische contexten, hoewel er geen geschreven of ongeschreven norm is die het vereist. Vergeet niet dat de acquisitie en taalproductie door de omgeving worden gemedieerd, en het is in een bepaalde context waarin een taal wordt gebruikt.

De wetenschappelijk bewezen voordelen van het spreken van verschillende talen

Er is wetenschappelijke consensus over Op de eerste eeuwen zijn er meer cerebrale plasticiteit, dat wil zeggen, de hersenen zijn gevoeliger voor externe stimuli die modificaties in het zenuwstelsel produceren. Met deze plasticiteit kun je met relatief gemak nieuwe talen leren (er is zelfs sprake van kritieke periodes, het opzetten van een tijddrempel waarmee je elke taal snel kunt leren), en dit leren brengt op zijn beurt veel andere voordelen in. Het belangrijkste voordeel van deze jonge leerlingen is niet alleen in de snelheid waarmee ze in een andere taal kunnen beginnen te spreken: hun vermogen om fonemen van secundaire taal in vergelijking met opeenvolgende tweetaligen getrouwd te zijn, is ook aanzienlijk. 

Dit herbergt met het feit van de "onbeperkte fonemenventilator" waarmee de pasgeborenen tellen. Als algemene regel, hoe dichter de geboorte en het leren van een nieuwe taal, hoe minder waarschijnlijk het is dat het vermogen om bepaalde fonemen te onderscheiden en te produceren die in die taal worden gebruikt, is verloren gegaan.

Aan de andere kant hebben volwassenen, bij het leren van een taal, middelen die jongere kinderen niet kunnen hebben. Het meest voor de hand liggende is de cognitieve capaciteit, maar ook de mogelijkheid van zelfmotiveren, van opzettelijk leren, enz. Afgezien van de psychologie van ontwikkeling, die het leren van verschillende talen mogelijk maakt, is echter de behoefte. Op die manier, Zowel gelijktijdige als opeenvolgende tweetaligen gebruiken talen die op een bepaalde context reageren.

Er zijn veel criteria om de tweetalige ontwikkeling van mensen uit te leggen en te voorspellen. Vanuit een meer positivistisch perspectief lijkt de variabele "blootstelling aan een taal" gemeten volgens de tijd waarin het onderwerp wordt onderworpen aan elke taal geldig. Hetzelfde geldt voor de variabele "taal waaraan het eerder is blootgesteld". Als we verder gaan, kunnen we echter ook rekening houden Elke taal. Een dergelijke kwalitatieve analyse ontsnapt echter aan de claims van de meerderheid van de onderzoekslijnen, meer gericht op een werk of academische sfeer gedefinieerd door asepsis en unidimensionaliteit van menselijke relaties.

In context

Het vermogen van de menselijke geest om meer dan één taal te leren, kan tegelijkertijd worden begrepen als een voordeel en als een beperking. Er is geen twijfel dat het een voordeel is maakt het uiterlijk van nieuwe manieren van denken mogelijk, Voel en lost zelfs problemen op. Er is zelfs sprake van voordelen voor de hersenen buiten het taalveld. De mogelijkheid om talen te domineren is echter ook een beperking in een wereld waarin kennis en bekwaamheid zijn geworden functies, Functies die zichzelf helpen positioneren in een competitieve wereld die altijd nieuwe en grotere competenties eisen.